عشــــــق را می فهمــــــــم

گــــــــــریه را می بویـــــــــم

خنـــــــده را می جویــــــــــم

پیکـــــــی از نور و بصیــــــرت دارم

پیکـــــــی از بخل تهــــــی

پیک را می نوشـــــــم

مست مستـــــــــم اکنون

من خبـــــــر دارم گل ؛ در پی اشک زمین می شکفــــــــــت

و به آن معتقــــــدم که سپیـــــدار بلند ده مان از اساطیـــــــر زمین سبـــــــــزتر است

با خــــودم می گویـــــــم

نکنـــــــد چلچله از اهل زمین دلگیــــــــر است

که چنیــــــن غرق اندوه مرا می خوانــــــــــد

نغمه اش جان ســــــــــوز است

از برایــــــــــش امروز

می روم تا ته رود ؛ تا ته افســـــــــانه ی باد ؛ تا ته لبخند زمین

غرق احساســـــم من

غرق اندوه و شعف

غرق لبخنـــــــــد بلند

غرق فواره ی اشک

غرق احساســـــــم من

...

"امید دهقان"